Koud……
Al eerder sprak ik op deze plaats over mijn belevenissen als hengstenhouder. Het is echt heel leuk om te doen, je ontmoet allerlei mensen, ziet veel paarden en komt op heel veel stallen. Overal kan je wat leren, overal zie je nieuwe of op zijn minst “andere” dingen.
Hier volgt een verhaal dat je als hengstenhouder kan overkomen.
Onder andere omdat haar merrie wat nukkig en stresserig is kwam hier eens een meisje om haar merrie te laten dekken door Kas. Ze had over hem gehoord, wilde een goede en vooral brave hengst. Het veulen zou dan dressuurpaard worden maar mocht ze in het bos een omgevallen boom tegen komen moest hij daar wel overheen kunnen. “Dat gaan we doen” zei ik dus ik mijn enthousiasme. Dat positieve gevoel werd wat minder toen ik de merrie ontmoette… een veel te kleine KWPN merrie met een wat schimmige afstamming en een alles behalve zonnige natuur. Om eerlijk te zijn ik vond het geen topper. Het meisje is dol op haar en dat snap ik, het is haar paard, ze vind haar geweldig. Na vijf pogingen was de merrie nog altijd niet dragend, ze had of kleine eitjes, geen eitje wel hengstig en andersom, het schoot allemaal niet op. Toen we een specialistische paarden-dierenarts erbij haalde bleek waarom de merrie nooit dragend ging worden. Ze had maar 1 slecht functionerende eierstok, de dierenarts raadde af met haar verder te gaan. Het meisje, Sharon heet ze, wilde toch kosten wat kost een Kas dus wat was de oplossing? Ik wist een Kas hengstveulen te koop staan uit een heel correcte KWPN (Mermus) merrie.
De fokker had drie veulens gefokt en twee waren merries, in de opfok is het niet handig om merries en hengsten bij elkaar te houden dus hij had er voor gekozen de hengst te verkopen en de merries op te fokken. Ik heb Sharon aan de fokker voorgesteld en vrij snel daarna was de koop gesloten.
Ik had al gauw door dat de Kas baby alles behalve opgevoed was, in het kort: hij was zo wild als hooi. Toen de speentijd was aangebroken heb ik hem zelf eerst naar mijn stal gehaald en hem, binnen twee weken, mak gemaakt en opgevoed tot een prettig in de omgang paard dat braaf mee liep en doorhad dat mensen leuk zijn en niet eng.
Ik heb hem toen naar de pensionstal waar Sharon haar merrie had staan gebracht waar de Kas baby samen met een hengstveulen van de stalhouder gestald werd.
Samen uit, samen thuis. Echter in de loop van de winter werd duidelijk dat het meer –thuis- dan –uit- was. Ze kregen niet genoeg beweging, 48 pensionpaarden en 2 paddocks is in de winter geen luxe….. Er ging vaak een paar dagen voorbij zonder beweging voor de jonge dieren. Sharon maakte zich daar zorgen om en belde mij. Wat te doen? Ik zei waarom breng je hem in de zomer niet bij mij, wordt hij ingeschaard in een groep hengsten van dezelfde leeftijd, dan weten we zeker dat ie deze zomer goed kan groeien en de ruimte heeft om heerlijk te bewegen. 
Dan blijft hij in de volgende winter ook hier, ik kan ook met het slechtste weer de jonge paarden beweging geven omdat ik een overdekte paddock heb. Goed plan, zo zou het gaan. Half februari ging Sharon naar haar stalhouder om uit teleggen dat vanaf 1 April de jaarling naar het land ging om zodra het weer het toelaat naar buiten te gaan. Alles verwacht maar niet dat de stalhouder helemaal uit zijn dak ging, boos, woedend en stoom uit zijn oren hoe ze dat durfde ?? Sharon was stom verbaasd en geloofde haar ogen niet toen het stalmaatje van haar Kasbaby op hetzelfde moment werd weggebracht en haar jaarling moest dan maar alleen in een ponybox tot April. Nu is deze Kas baby, net als de meeste , een flink uit de kluiten gewassen Hollandse jongen en een pony box van 1 x 2mtr. is verre van ideaal. Een oplossing moest er komen. Gelukkig vond Sharon, via haar favoriete stam-chatroom op Internet een “vertrouwd” adres voor haar jaarling. Daar kon hij tot April staan.
Bij mij kon hij echt niet, mijn stallen stonden megavol er kon geen muis meer bij. Ze vertelde mij dat ze bij Grizella een prima plekje hadden en dat hij daar het goed naar zijn zin had. Voor ik die avond ging slapen keek ik nog even naar de mail, daar vond ik een mailtje van Sharon met een : Hij vind het erg leuk !!Buiten!! De hele nacht heb ik liggen draaien, het was baggerslecht weer, regen, wind, hier en daar een hagelbuitje en gewoon uitgesproken koud (het was, als gezegd half februari). De volgende dag ben ik direct in de telefoon geklommen om uit te vinden hoe het zat. Ik kreeg nergens gehoor. Pas aan het eind van de middag kreeg ik Sharon aan de lijn. Ja zei ze blij, hij staat buiten en vind het enig!!! Hij speelt met de andere paarden. Wat ?? zeg ik: waar staat ie dan bij??? Hij staat in een groep van 5 pony’s , merries die al jaren bij elkaar zijn en daar zet je, in je 16 jarige wijsheid, een jaarling hengst tussen!?!? Toen was het mijn beurt voor rook uit mijn oren…… Hoe kan je dat doen?? Een bloedpaard als deze die de hele winter in een warme stal binnen heeft gestaan, de hele winter gepoetst en vertroeteld is, gooi je buiten????? Ben je helemaal belaattafeld??? (ik gebruikte een ander hier niet te herhalen woord!) Waar is dat dier?? Wie is Grizella, waar woont die? Toen werd alles heel onduidelijk, Grizella woont in Santpoort maar huurt een landje in Heiloo. Adressen zijn bij niemand bekend, Sharon rijdt geen auto en weet de weg niet, wenst overigens verder ook niet mee te werken. Zij vind het allemaal onzin gooit op zijn pubers de kont tegen de krib, maakt ruzie en roept alleen maar: hij vind het leuk daar tussen de pony’s, kijk maar in de chatroom daar vind je de foto’s. Op die foto’s zie ik ponymerries met dekens tot aan de oren en een jaarling hengst die genadeloos op zijn kop krijgt. Zonder deken met een dun glad huidje staat hij in de bagger. Eten mag hij niet, want de pony’s zijn de baas. Ondertussen regent het maar door, is het berekoud en begint de avond in te vallen.
Op de achtergrond van 1 van de foto’s zie ik spoorbomen. Dat moet in de buurt zijn van het station, Heiloo is niet heel groot. Ik koppel de trailer aan de auto neem een “Partner in Crime” mee en ga onderweg. In Heiloo is het koud en donker. Het stuk van Heiloo in de buurt van het station is een bijna onbewoond stuk met veel slingerweggetjes en amper verlichting. Ik ben daar in het stikdonker op zoek naar een zwarte Kasbaby zonder aftekeningen….. Het duurde even en ik had het inmiddels erg koud maar na 1.5 uur vond ik het landje met de pony’s en in een verdom hoekje een trillende jaarling met een ronde rug. Het was echt heel donker, alleen aan het feit dat hij superbraaf was (en iets te grote oren heeft) herkende ik de Kasbaby. Ik deed een meegebracht halster om, en zei kom maar we gaan naar huis. Hij liep zonder een seconde te aarzelen de klep van de trailer op, terwijl ik telefonisch voor rotte vis werd uitgekafferd door de inmiddels gealarmeerde Grizella. Zij had goed “telepatisch contact” met de jaarling en hij “zei” dat hij het helemaal niet koud had. Grizella heeft namelijk een “speciale gave” ze praat met paarden via foto’s (kan ook over Internet) Ik was een debiel die geen verstand had en als ik durfde om het paard op te halen stuurde ze de politie op me af. Ik was er helemaal klaar mee dus heb maar opgehangen.
Alles leuk en aardig ik had een kaskind in de trailer maar lege boxen had ik nog altijd niet. Gelukkig heb ik goeie vrienden in de buurt en 1 daarvan had een lekker warme box leeg daar kon de bibberende baby, tijdelijk, opgevangen worden. Toen hij daar rillend aan kwam was het eerste dat hij deed liggen, slapen, warm worden. Hij had het goed. Ik kon ook weer slapen.
Het komt erop neer dat ik een paard gestolen heb, dat ben ik me zeer bewust maar ik kan er gewoon niet tegen als ik weet dat een paard, al helemaal een kind van mijn hengst het slecht heeft.
Nog een paar weken heeft het gerommeld, Grizella dreigde met van alles, Sharon was en bleef boos, op alle mogelijke manieren probeerde ze uit te zoeken waar de Kasbaby was ( ze waren samen van plan hem terug te “stelen”) Ik kreeg ook nog te horen dat de jaarling erg ongelukkig was bij mij op stal Grizella had immers nog altijd contact via de internet foto’s van een paar weken geleden. (apart!? want hij woonde niet bij mij??? ) De jaarling had voor de nacht een prima box en speelde overdag met een paar leeftijdsgenootjes, Arabieren dus die kon ie goed aan. Hij speelde en ravotte lekker in de binnenbak en als dan de tijd aan brak voor de lessen gaan ze moe en voldaan naar hun eigen boxen. Hij at als een dijkgraver en groeide hard. Ik had niet het idee dat ie erg ongelukkig was……Hij glom weer was zelfverzekerd en voelde zich duidelijk prima.
Sharon is inmiddels tot haar positieven gekomen en heeft me niet aangegeven voor Paardendiefstal. Alles is goed gekomen, de jaarling is een goed jong paard geworden. Grizella heeft al snel na het hele debacle alle ”contact” verbroken….. Erg hé?
Het verhaal is echt maar de namen van de personen zijn fictief om privacy te garanderen.
