Trekken aan een levend paard
U kent ze wel, die vleesbundels met vierkante koppen, die wijdbeens rondlopen en op gezette tijden hun biceps laten rollen. Kleerkasten, die bij de Olympische Spelen 120 kilo omhoog brengen of tijdens de Sterkste Man van Nederland onder luid gejuich een vrachtwagen van hun plaats trekken. Heb daar nooit wat mee gehad, vermoedelijk omdat ik allesbehalve een krachtpatser ben, en soms niet eens een deuk in een pakje boter kan slaan.
Dat neemt niet weg dat ik wel bewondering heb voor de spierkracht van die mannetjesputters en in mijn dromen zal ik vast wel eens die krachtpatser zijn geweest, die bergen verzette, ijs met handen brak en de aarde deed trillen. Laat nou laatst Herculus werkelijk in mij gevaren zijn, waarna niet vermoede krachten zich openbaarden. Nu kwam dat ook goed uit, de situatie was ernaar. Een van onze paarden had zich tijdens haar slaap in zoveel bochten gewrongen dat ze vast lag tegen de wand van de stal en met geen mogelijkheid meer overeind kon komen. Levensgevaarlijk, werd mij verzekerd, als ze daar de hele nacht blijft liggen gaat ze dood.
Trouwe lezers en lezeressen van deze column weten wel welk paard het was.
Juist ja, Corci, de vleesgeworden ondeugd. Een beetje paard slaapt staand, niet onze Corci. Ondanks haar vier jaren is ze geestelijk nog een veulen. Ze wentelt zich ’s nachts heerlijk in het stro en snurkt als een os. En af en toe rolt ze zich daar vast tegen de boxwand.
Een paar maanden geleden ging voor het eerst mis; toen bestond de reddingsbrigade uit de eigenaresse, een hulpje van de veearts en een buurman, die meer met koeien dan meer paarden op heeft. Met vereende krachten, zo is mij verteld, werd Corsi op de been geholpen. Die hulp was er deze bewuste avond niet. Goede raad is duur, wat te doen? Dat enorme zwarte lijf lag uiterst onhandig in de hoek bij de voerbak. De benen buiten bereik en daar moest nu juist een soort lasso, ‘longe’ noemt de deskundige dat hier, om heen om zo dat enorme gevaarte om te trekken. Een enorme buik. Benen ver weg, bijna onder de voerbak…
Mijn betere helft kwam met een briljant idee: probeer over het paard heen te klimmen en wikkel een touw om haar onderste achterbeen. Hoewel visioenen van een doodschop even door zijn gedachten gingen, bedacht de koene ridder zich geen moment en slaagde erin aan gene zijde van het paard te belanden.
Corsi, nat van het (angst)zweet, keek haar redder aan. Ze liet haar omfloerste blik vergezeld gaan van een klaaglijk gehinnik: daardoor zou zelfs een ijskast smelten.
Enfin het touw werd – stressvol- bevestigd (onder irritant vééél aanwijzingen en nog meer ‘goede’ raad), de terugtocht aanvaard en trekken maar. Trekken maar, jawel, maar dan wel 600 kilo ofwel dat klinkt nog zwaarder – 1200 pond. Het voelde aan als trekken aan een dood paard.
Geen beweging in te krijgen. Nog maar eens geprobeerd en nog eens, tot bloedens toe, vergeten handschoenen aan te doen.
Niks, njente, nada.
Stoppen was geen optie, dus de laatste reserves aangesproken. En zie, er was licht, ineens was er een lichte beweging, een, twee centimeter, Corci leek te begrijpen dat er ook van haar enige actie verlangd werd en na een paar halfslachtige pogingen en al trappend tegen de wand, slaagde ze er in de benen half onder haar romp te krijgen en na nog wat gespartel stond mevrouw weer overeind. Gelukkig maakte ze geen woeste overwinnings-dans, dan had het nog fout kunnen aflopen.
Opluchting alom, zeker bij Corci, die zwaar onder de indruk was van de gebeurtenis en woorden van dank hinnikte, zo leek het althans.
Eind goed, al goed.
Sinds die gebeurtenis hebben we Corci niet meer liggend in het stro aangetroffen.
En de redder? Die loopt tegenwoordig met een ferme pas en wijdbeens door het dorp. Ongetwijfeld de Sterkste Man van Beek. Hij overweegt aan wedstrijden mee te doen, waarop hij zijn pas verworven spierkracht kan tonen. Want wie een paard door de stal kan sleuren, kan ook een tractor of een vrachtwagen op sleeptouw nemen. Geen berg is hem tegenwoordig te hoog, geen zee te diep, the sky is the limit.
Henk Waninge
