Warhorse
Hieronder een verslag van een Trakehnerfan, ze is in het trotse bezit van een Engels Volbloed ruin, Tom hierboven op de foto, heeft een mooie carrière op de renbaan gehad en is toen rijpaard voor Petra geworden. Naast Tom staat Punk, officieel heet ze Kassiopeia, zij is een Kasparow uit een Engels Volbloed. Punk heet Punk omdat ze de eerste drie jaar rechtop staande manen hadden die nooit leken te gaan liggen. Punk is een in 2006 geboren vosmerrie.
Het leuke aan in het bos te rijden, is dat je zoveel mee maakt, dat je paard eigenlijk aan heel veel verschillende en soms gekke situaties went. Na bijna tien jaar Amsterdamse Bos is Tom zo ongeveer bomb proof; zelfs met oudejaarsavond kan je met Tom zonder enig probleem het Amsterdamse Bos in.
Punk is ook hard op weg; veel dingen die ze vorig jaar nog spannend vond, zijn nu al de gewoonste zaak van de wereld. En alhoewel Tom als driejarige al cool was (ik weet nog hoe Arja in die tijd naar hem refereerde als “dat is geen paard, dat is een brommer”, en hij zou een kenteken nodig hebben) is Punk in veel opzichten nog veel cooler dan Tom was.
De gillende ambulance met politiewagen in z’n kielzog hadden we al gehad, en gisteren was het weer raak. Ik kwam weer eens in een situatie terecht die ik zelf niet goed kon oplossen.
Ik had van een afstandje gezien hoe een paar honderd (?) joggers in groepsverband over het paardenpad de heuvel in het bos op aan het rennen waren.
Okay, het leek mij dus geen goed idee om met een jonge relatief onervaren merrie over datzelfde paardenpad te gaan rijden. Ik koos het ernaast gelegen smalle voetpad waar het lekker rustig leek. Wat ik niet wist, helaas, was dat die hele sliert joggers, toen ze boven op de heuvel kwamen, uitgerekend mijn voetpaadje kozen om weer naar beneden te rennen! En helaas zat er een bocht in dat voetpaadje, dus we zagen alle renners pas op ons afkomen zo’n 15 meter vóórdat ze langs kwamen rennen. De joggers schrokken (en Punk en ik ook) maar de joggers konden geen kant uit, want er kwam een hele sliert achter ze aan – ze moesten door. Ook Punk kon geen kant uit, want het was een smal paadje en keren kon niet, de berm in gaan kon ook niet (met de bomen en struiken in onze berm).
Je kan je zo voorstellen dat er een hoop spanning was, maar Punk liet zich eigenlijk wel goed onder controle houden – ondanks dat ze op ontploffen stond. Ondertussen bléven de joggers maar komen, allemaal met een schrikreaktie, sommigen stopten eventjes maar moesten door de achteropkomende massa weer verder, sommigen weken naar hun berm uit (hun berm was wel laag – lagere struiken, in plaats van bomen), sommigen renden dwars door hun berm en de struiken heen. Kortom . . . . Chaos!
Ineens kwam ik er achter dat ik helemaal niet op een BANG paard zat… Punk was niet bang, ze was boos! Wie heeft er eigenlijk het recht haar bosrit te verstoren! Al dat opgewonden gedoe van die rennende mannen, weg ermee! Punk stond supernijdig met haar rechterbeen op de grond te stampen en te maaien – en ineens besefte ik dat ze BOOS was… Het liefst was ze midden in die hosende massa gesprongen en eens lekker hebben “uitgelegd” dat ze de ruimte nodig had!
Gelukkig kreeg ik de kans om, net tussen twee groepjes renners door, even naar voren naar de bocht in het voetpad te gaan – en voorbij de bocht, zagen we de renners in ieder geval veel verder van tevoren aankomen. Die renners schrokken niet en deden ook niet raar, ze hielden netjes rechts en renden rustig door, en Punk was toen ook veel beter handelbaar, ze had weer wat ruimte en zicht op de zaak.
Bovenop de heuvel bleek dat de renners zo ongeveer alle paadjes de heuvel op en af gebruikten die er waren (het leek wel een op hol geslagen mierennest) en Punk had renners vóór, achter, en langszij. Al die tijd is ze echt geen seconde bang geweest (in tegenstelling tot haar ruiter, nou ja die eerste minuut in ieder geval); Punk vond het hooguit zeer irritant dat ze niet de rust en ruimte om haar heen had die ze gewend was.
Over de heuvel heen was alles weer rustig, en kwam ze doodkalm weer aan op stal.
Volbloeds, en Trakehners, zijn rechtstreekse afstammelingen van de oorlogspaarden, gebruikt in de cavalerie. Dappere, sterke paarden, moedig en onverschrokken.
Dat stampen wat Punk deed, toen al die mensen op haar af kwamen rennen – ik kan me zo voorstellen dat ze op het front uitstekend stand zou houden, en haar ruiter nooit in de steek zou laten… Tom zou dat ook wel doen, maar meer op een goedaardig onverschrokken manier. Het zou me niet verbazen als Punk ook nog eens voor haar ruiter opkomt. Ze verloochent haar afstamming in ieder geval niet!
Trakehners zijn geweldig (en Volbloeds ook!)
Petra
